سروده ای از شیخ اجل سعدی شیرازی : غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد‬ ‫

‫‫

‫

‫

‫

‫

‫

‫غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد‬ ‫

جوابش تلخ و پنداری شکر زير زبان دارد‬

‫مرا گر دوستی با او به دوزخ می برد شايد‬ ‫

به نقد اندر بهشتست آن که ياری مهربان دارد‬

‫کسی را کاختياری هست و محبوبی و مشروبی‬

‫مراد از بخت و حظ از عمر و مقصود از جهان دارد‬

‫برون از خوردن و خفتن حياتی هست مردم را‬

‫به جانان زندگانی کن بهايم نيز جان دارد‬

‫محبت با کسی دارم کز او باخود نمی آيم‬ ‫

چو بلبل کز نشاط گل فراغ از آشيان دارد‬

‫نه مردی گر به شمشير از جفای دوست برگردی

دهل را کاندرون بادست ز انگشتی فغان دارد‬

‫به تشويش قيامت در که يار از يار بگريزد‬

‫محب از خاک برخيزد محبت همچنان دارد‬

‫خوش آمد باد نوروزی به صبح از باغ پيروزی

به بوی دوستان ماند نه بوی بوستان دارد‬

‫يکی سر بر کنار يار و خواب صبح مستولی‬

‫چه غم دارد ز مسکينی که سر بر آستان دارد‬

‫چو سعدی عشق تنها باز و راحت بين و آسايش‬

‫به تنها ملک می راند که منظوری نهان دارد‬

 

شیخ اجل سعدی شیرازی