سروده ای از مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی) : گفت زن يك آفتابى تافته ست‬ ‫

 

‫

‫‫

تعيين کردن زن طريق طلب روزى کدخداى خود را و قبول کردن او

‫*
‫‬‬
‫گفت زن يك آفتابى تافته ست‬ ‫

عالمى زو روشنايى يافته ست‬
‫

نايب رحمان خليفه ى کردگار‬

‫شهر بغداد است از وى چون بهار‬
‫

گر بپيوندى بدان شه شه شوى‬

‫سوى هر ادبار تا کى مى روى‬
‫

همنشينى مقبلان چون کيمياست‬ ‫

چون نظرشان کيميايى خود کجاست‬
‫

چشم احمد بر ابو بكرى زده‬

‫او ز يك تصديق صديق آمده‬
‫

گفت من شه را پذيرا چون شوم‬

‫بى بهانه سوى او من چون روم‬
‫

نسبتى بايد مرا يا حيلتى‬ ‫

هيچ پيشه راست شد بى آلتى‬
‫

همچو آن مجنون که بشنيد از يكى‬

‫که مرض آمد به ليلى اندکى‬
‫

گفت آوه بى بهانه چون روم‬ ‫

ور بمانم از عيادت چون شوم‬
‫

ليتني کنت طبيبا حاذقا‬ ‫

کنت أمشی نحو ليلى سابقا‬
‫

قل تعالوا گفت حق ما را بدان‬

‫تا بود شرم اشكنى ما را نشان‬
‫

شب پران را گر نظر و آلت بدى‬

‫روزشان جولان و خوش حالت بدى‬
‫

گفت چون شاه کرم ميدان رود‬ ‫

عين هر بى آلتى آلت شود‬
‫

ز آن که آلت دعوى است و هستى است‬

‫کار در بى آلتى و پستى است‬
‫

گفت کى بى آلتى سودا کنم‬ ‫

تا نه من بى آلتى پيدا کنم‬
‫

پس گواهى بايدم بر مفلسى‬ ‫

تا شهم رحمى کند يا مونسى‬
‫

تو گواهى غير گفت وگو و رنگ‬

‫وانما تا رحم آرد شاه شنگ‬
‫

کاين گواهى که ز گفت و رنگ بد‬

‫نزد آن قاضى القضاة آن جرح شد‬
‫

صدق مى خواهد گواه حال او‬ ‫

تا بتابد نور او بى قال او‬

 

مولانا جلال الدین محمد بلخی –  مولوی