سروده ای از مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی) : گر ولى زهرى خورد نوشى شود

 

‫

‫‫

در معنى آن که آن چه ولى کند مريد را نشايد گستاخى کردن و همان فعل کردن که حلوا طبيب را زيان‬ ندارد اما بيمار را زيان دارد و سرما و برف انگور را زيان ندارد اما غوره را زيان دارد که در راهست که ليغفر لك الله ما تقدم من ذنبك و ما تأخر

‫*
‫‬‬
‫‬گر ولى زهرى خورد نوشى شود‬ ‫

ور خورد طالب سيه هوشى شود‬
‫

رب هب ِلي از سليمان آمده ست‬ ‫

که مده غير مرا اين ملك و دست‬

‬تو مكن با غير من اين لطف و جود‬ ‫

اين حسد را ماند اما آن نبود‬
‫

نكته ى لا ينبغي مى خوان به جان‬ ‫

سر من َبعدي ز بخل او مدان‬

‬بلكه اندر ملك ديد او صد خطر‬ ‫

مو به مو ملك جهان بد بيم سر‬

‫بيم سر با بيم سر با بيم دين‬ ‫

امتحانى نيست ما را مثل اين‬

‫پس سليمان همتى بايد که او‬

‫بگذرد زين صد هزاران رنگ و بو‬

‫با چنان قوت که او را بود هم‬

‫موج آن ملكش فرومى بست دم‬

‫چون بر او بنشست زين اندوه گرد‬

‫بر همه شاهان عالم رحم کرد‬

‫شد شفيع و گفت اين ملك و لوا‬

‫با کمالى ده که دادى مر مرا‬

‫هر که را بدهى و بكنى آن کرم‬ ‫

او سليمان است و آن کس هم منم‬

‫او نباشد بعدى او باشد معى‬ ‫

خود معى چه بود منم بى مدعى‬

‫شرح اين فرض است گفتن ليك من‬

‫باز مى گردم به قصه ى مرد و زن‬

 

مولانا جلال الدین محمد بلخی –  مولوی