سروده ای از خواجه حافظ شیرازی : هر آن کو خاطر مجموع و يار نازنين دارد‬

‫هر آن کو خاطر مجموع و يار نازنين دارد‬
‫سعادت همدم او گشت و دولت همنشين دارد‬
‫حريم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است‬
‫کسی آن آستان بوسد که جان در آستين دارد‬
‫دهان تنگ شيرينش مگر ملک سليمان است‬
‫که نقش خاتم لعلش جهان زير نگين دارد‬
‫لب لعل و خط مشکين چو آنش هست و اينش هست‬
‫بنازم دلبر خود را که حسنش آن و اين دارد‬
‫به خواری منگر ای منعم ضعيفان و نحيفان را‬
‫که صدر مجلس عشرت گدای رهنشين دارد‬
‫چو بر روی زمين باشی توانايی غنيمت دان‬
‫که دوران ناتوانی ها بسی زير زمين دارد‬
‫بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است‬
‫که بيند خير از آن خرمن که ننگ از خوشه چين دارد‬
‫صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان‬
‫که صد جمشيد و کيخسرو غلام کمترين دارد‬
‫و گر گويد نمی خواهم چو حافظ عاشق مفلس‬
‫بگوييدش که سلطانی گدايی همنشين دارد‬

Every one, who, his heart collected and the beloved acceptable hath,
Happiness became his fellow-companion; and fortune, his fellow-sitter, he hath.
Much more lofty than reason is the court of the fold of love:
That threshold, that one kisseth who, his life in his sleeve, hath.
Thy small sweet mouth is perchance Soleiman’s seal;
For, the world beneath the seal-stone, the picture of the seal of its ruby hath.
The ruby lip and the musky hair, when His is that and His is this,
of my Heart-ravisher, I boast; because this and that, His beauty hath.
O opulent one! with contempt, regard not the weak and the poor:
For, the chief seat of honor, the Fakir, the road-sitter hath.
When thou art on the surface of the land regard powerfulness plunder:
For, beneath the surface of the land, many a non-powerful one Time hath.
The turner of calamity from the soul and the body, is the prayer of the poor:
Who experienceth good, who, from that harvest, shame of the corn-gleaner hath?
O breeze! utter a secret of my love to the sovereign of the lovely ones,
Who, as the meanest slave, a hundred Jamshids and Kay-Khosros hath.
If he say: “A poor lover like Hafez I desire not:”
Speak ye to him, saying: “Imperial sway, the beggar, road-sitter hath.”