سروده ای از پروین اعتصامی : ‫آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است‬ ‫

‫
‫آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است‬ ‫

آب هوی و حرص نه آبست، آذر است‬
‫

زاغ سپهر، گوهر پاک بسی وجود‬ ‫

بنهفت زير خاک و ندانست گوهر است‬
‫

در مهد نفس، چند نهی طفل روح را‬

‫اين گاهواره رادکش و سفله پرور است‬
‫

هر کس ز آز روی نهفت از بلا رهيد‬ ‫

آنکو فقير کرد هوای را توانگر است‬
‫

در رزمگاه تيره ی آلودگان نفس‬

‫روشندل آنکه نيکی و پاکيش مغفر است‬
‫

در نار جهل از چه فکنديش، اين دلست‬ ‫

در پای ديو از چه نهاديش، اين سر است‬
‫

شمشيرهاست آخته زين نيلگون نيام‬ ‫

خونابه هانهفته در اين کهنه ساغر است‬
‫

تا در رگ تو مانده يکی قطره خون بجای‬ ‫

در دست آز از پی فصد تو نشتر است‬
‫

همواره ديد و تيره نگشت، اين چه ديده ايست‬ ‫

پيوسته کشت و کندنگشت، اين چه خنجر است‬
‫

دانی چه گفت نفس بگمراه تيه خويش:‬ ‫

زين راه بازگرد، گرت راه ديگر است‬
‫

در دفتر ضمير، چو ابليس خط نوشت‬

‫آلوده گشت هرچه بطومار و دفتر است‬
‫

مينا فروش چرخ ز مينا هر آنچه ساخت‬ ‫

سوگند ياد کرد که ياقوت احمر است‬
‫

از سنگ اهرمن نتوان داشت ايمنی‬ ‫

تا بر درخت بارور زندگی بر است‬
پروین اعتصامی